Column: Verdwaasd Vegas
Totaal van de wereld loop ik door eindeloos lijkende gangen van knipperende lampjes. Een uitweg lijkt niet te bestaan, nergens een bordje ‘exit’. Niets van dat alles. Alleen maar geluidjes, eenlingen zuigend aan hun sigarettenstompjes voordat ze deze uitdrukken in overvolle asbakjes hangend in daarvoor uitgespaarde holtes op de machines. Of samen, wijzend op de beste knoppen om op te drukken. In een hoek eenzame, werkloze eenarmige bandieten, die oude kasten die niemand meer gebruikt. Daglicht? Avond? Het bestaat allemaal niet, al tonen de ellenlange rijen bij de inpandige Starbucks duidelijk aan wanneer het ochtend is.
Na een lange vakantie met tunneltent in de leegte van drie woestijnstaten van de Verenigde Staten moest nog een tussenstop gemaakt worden op weg naar Los Angeles vanaf de Grand Canyon. Vanaf LA zouden we terugvliegen naar ons zo leefbare stukje aarde op het Europese continent. Alles is groot daar in de VS. Eindeloos. En droog. Elk stukje huid op mijn vingers begon met inscheuren en openbreken door een luchtvochtigheidsgraad van ergens tussen de 6 en 8 procent. Mijn hoofdhaar zorgde ’s avonds voor een vonkenregen door contact met het synthetische tentdoek van de lichtgewichtuitrusting.
Tegenstellingen genoeg daar. Grote steden die sterk groeien, een leeggelopen ommeland. Het eerste kan door een overvloed aan vrijwel gratis energie en het kan eigenlijk niet door een enorm tekort aan water. Eindeloze vlaktes, nimmer schaduw tegen de intense zon en dan ineens grootse National Monuments of National of State Parks vol met bizarre bergen, enorme kloven en ravijnen. Bezaaid met enorme cactussen, zoals de tot de verbeelding sprekende saguaro. Of ineens een stukje felgroen gras tussen steile, maar glad afgesleten rotswanden van Antelope Creek. Twee toeristen uit Californië waren zelfs zo verbaasd dat ze dachten dat het nep was. Ik dacht alleen maar: GRAS! gewoon gras! Hoe?!
Uitersten in rijk en arm. Vooral arm en nog armer. En politieke leuzen op muren gekalkt waar de honden geen brood van lusten. En toch altijd een glimlach, voor fooi of uit gemeende vriendelijkheid. Her en der een bitcoinautomaat in een grote supermarkt, op het oog ongebruikt (“Nee, die staat daar vooral”).
En dan een van de meest toeristische plekken op aarde, de Grand Canyon met zo’n 6 miljoen bezoekers per jaar een van de best bezochte toeristenattracties, inclusief dito prijzen. Aan de andere kant is het zo groot dat ze al snel in het niet vallen, die toeristen dan. Als dan de nacht valt en het in de ochtend lijkt alsof regen tegen het tentdoek tikt blijkt de wereld wit. Sneeuw. -10.
Dan kom je langs de Hoover Dam met enkele kilometers verder de bekende poel des verderfs. De plek waar ik maar één ding kan concluderen: het grote voorbeeld voor het gemiddelde shitcoincasino. Dit is te veel. Struinend door eindeloze kilometers aan elkaar gekoppelde gangenstelsels van casino naar casino. Je weet dat de bank wint. Altijd.
Uiteindelijk, moegestreden van alle te dure dranken, de te grote afstanden en te grote mensenmassa’s, in een dranklokaal neergestreken. In de bar zelf ingebouwde wedtafels. Toch 5 dollar proberen. En kwijt. Prima, goedkope pils is eigenlijk belangrijker. De stad is gebouwd op figuurlijk drijfzand en kan eigenlijk niet bestaan. Er hoeft maar iets te gebeuren met de energie- of watertoevoer en het is over. En iedereen weet het. Toch probeert men naarstig de boel om te bouwen naar een duurzamer vedienmodel, iets met congressen en sterrenrestaurants. Allemaal kortdurende illusie. En iedereen gaat door.
