Agustín Carstens (BIS) vraagt om vertrouwen in centrale banken
De ziel van het geld is vertrouwen. En centrale banken zijn
de instituties waar je het best op kunt vertrouwen. Dat was al zo en dat zal
ook in het digitale tijdperk zo zijn en dat vertrouwen hoort niet thuis bij bitcoin, zo betoogde Agustín Carstens, hoofd van de Bank for International
Settlements (BIS), gisteren.
De BIS-toekomst van bankieren
Carstens sprak gisteren tijdens de conferentie over “The
Future of Banking and Money,” georganiseerd door de Goethe Universiteit in
Frankfurt. Hij ging in de op de rol van stablecoins, bitcoin en andere digitale
valuta in het financiële systeem.
Eerst werden stablecoins vanuit de particuliere sector
beschouwd, waarbij de grootste kritiek was dat er een ingebouwde prikkel in het
systeem zit om de een-op-een allocatie van onderliggende waarde los te laten.
Bedrijven komen in de verleiding om een deel van het onderpand voor stablecoin
risicovol te beleggen om winst te maken. Iets wat in de bankwereld ook wel
fractioneel bankieren wordt genoemd en daar inderdaad bij vlagen tot grote problemen
leidt.
“De ongrijpbare belofte van decentralisatie”
Met decentralisatie an sich is niet mis. “Decentralisatie
kan een nobel doel zijn. In veel gevallen verbetert de aansturing, wanneer de
macht echt wordt verdeeld, met de juiste checks and balances.” De
opmerking is een aanloop naar kritiek op bitcoin en andere cryptovaluta.
“Het vertrouwen in een anoniem systeem wordt in stand
gehouden door validators [miners, red.] met een eigenbelang die de integriteit
van het grootboek [de blockchain, red.] waarborgen bij afwezigheid van een
centrale autoriteit. Dus het systeem moet voldoende fees genereren om
deze validators de juiste prikkel te geven.”
Met andere woorden, de BIS is van mening dat bitcoin niet werkelijk
gedecentraliseerd is. Bovendien is het onbestaanbaar dat de integriteit van een
geldsysteem wordt bewaakt door particulieren in ruil voor een geldelijke
beloning. Daarbij komt nog dat hoge fees leiden tot hoge transactiekosten voor
consumenten, gebrek aan regulering leidt tot fraude en oplichting en hacks en
dat decentrale systemen niet op te schalen zijn en veel energie kosten.
En tot slot vindt Carstens: “de versnellende groei van blockchains
betekent dat veel kandidaten met elkaar concurreren om te bepalen wat de
waarheid is.”
Het is teveel Fear, Uncertainty and Doubt om in één
artikel te weerleggen, maar een deel van wat Carstens ziet als gebreken van bitcoin
zijn juist de middelen om het tot hard geld te maken. Wellicht is het feit dat bitcoin
ongrijpbaar is voor de steeds politieker wordende instituties als centrale
banken en de BIS juist wel de kracht en belofte van de grootste digitale valuta.
